Εν βρασμώ ψυχής...

Έχω ένα αυτοκίνητο, μοντέλο 1990. Με χαρακτηρίζουν με τη λέξη που ξεκινάει με το γράμμα «Μ».

• Κάθε φορά που πρόκειται να ταξιδεύσω ελέγχω τα λάστιχα, τα λάδια και όλα τα υπόλοιπα.
• Κάθε φορά βάζω τη ζώνη ασφαλείας είτε σαν οδηγός είτε σα συνοδηγός.
• Βάζω το παιδί μου ( 1 3 χρονών) στο πίσω κάθισμα.
• Δεν παρκάρω διπλή σειρά, δεν κλείνω κανέναν στο δρόμο.
• Δεν μπαίνω στις λεωφορειολωρίδες ούτε θεωρώ τις κάμερες ελέγχου κυκλοφορίας προσβολή των προσωπικών δεδομένων.
• Δεν παραβιάζω το κόκκινο φανάρι. Αφήνω τους πεζούς να περνάν.
• Δεν θεωρώ ότι οι κυκλικές πινακίδες με κόκκινο και γραμμένους αριθμούς μέσα μπήκαν από κάποιους που δεν έχουν ιδέα για το δρόμο, ούτε ότι σημαίνουν την ελάχιστη ταχύτητα.
• Όταν πήγα στο ΚΤΕΟ ευχαρίστησα τον υπάλληλο για τις υποδείξεις που έκανε. Του φάνηκε πολύ περίεργο βέβαια που κάποιος δεν τον έβρισε αλλά τον ευχαρίστησε για τη δουλειά του.
• Δεν θεωρώ μαγκιά να περάσεις το ΚΤΕΟ χωρίς έλεγχο.
• Δεν κινούμε ανάποδα σε μονόδρομους, ούτε κάνω όπισθεν, προτιμώ να κάνω το γύρο του τετραγώνου.
• Δεν αναβοσβήνω τα φώτα ούτε κορνάρω σε αυτόν που πηγαίνει σιγά στην Εθνική και αριστερά. Κινούμε δεξιά, εκτός από όταν κάνω προσπέραση.
• Δεν θεωρώ μαγκιά και επίδειξη ανδρισμού να πάω σε 4 ώρες στην Αθήνα.
• Κινούμε σιγά στα Τέμπη, την Καστανιά, την Κατάρα, τις στροφές του Παντελεήμονα.
• Δεν μ' αρέσει να μη βλέπω αστυνομία στους δρόμους, και να τη βλέπω κρυμμένη σε γέφυρες, δασάκια, κατηφόρες...
• Και τις δύο κλήσεις στα δέκα χρόνια τις πλήρωσα.
• Πηγαίνω τακτικά στο συνεργείο και κάνω όλες τις επισκευές.
• Αγανακτώ που οι δρόμοι δεν είναι καλοί, θέλω να γίνουν όλοι αυτοκινητόδρομοι.
• Αισθάνθηκα υπερήφανος για την Εγνατία και την Αττική οδό.
• Χαίρομαι που γράφουν όσους τρέχουν με υπερβολική ταχύτητα ή παρκάρουν παράνομα
• Θα ήθελα τα Τέμπη να είναι μονής κατεύθυνσης ή να κινείται σε κάθε λωρίδα ένα περιπολικό ιδιαίτερα όταν υπάρχει μεγάλη κίνηση, από τη γέφυρα μέχρι τα διόδια. Θυμάμαι με νοσταλγία τους « φονιάδες των λαών » Αμερικάνους στις περιόδους μεγάλης κίνησης μεταξύ Βοστόνης-Νέας Υόρκης να κινούνται με τρία περιπολικά με τη μέγιστη επιτρεπόμενη ταχύτητα από τη Βοστόνη μέχρι τη Νέα Υόρκη. Ένα σε κάθε λωρίδα.
• Φοβάμαι κάθε φορά που θέλω να στρίψω στο χωριό Παντελεήμονα ότι κάποιος από το αντίθετο ρεύμα θα με χτυπήσει
• Και όταν κινούμε περνώντας τον Παντελεήμονα, φοβάμαι ότι κάποιος θα στρίψει και θα πέσει επάνω μου
• Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν αστυνομεύονται τα Τέμπη, η Κατάρα, η Καστανιά, ο Μπράλος, η Ασπροβάλτα, ο, το, η, ....
• Και όταν αστυνομεύονται δεν αγανακτώ γιατί πρέπει να προσέχω το όριο ταχύτητας
• Μέσα σε κάθε χωριό στο δρόμο κόβω ταχύτητα. Συνήθως κορνάρουν ή αγανακτούν
• Χειροκρότησα τις παρακάμψεις των πόλεων. Λάρισα, Καβάλα, Πάτρα, Γαλάτιστα,....
• Δεν καταλαβαίνω γιατί το μεγάλο όχημα που γράφει 80 τρέχει με 1 20.
• Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το υπέρβαρο φορτηγό τρέχει και το άδειο τρέχει περισσότερο.
• Δεν καταλαβαίνω γιατί το λεωφορείο προσπαθεί να προσπεράσει ενώ υπάρχει διπλή γραμμή και εγώ πηγαίνω με τη μέγιστη επιτρεπόμενη ταχύτητα.
• Αγωνιώ όταν βρίσκομαι πίσω από φορτηγό με μάρμαρα ότι θα πέσει επάνω μου.
• Δεν καταλαβαίνω γιατί αφού υπάρχει χώρος στάθμευσης δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής παρκάρουν επάνω στην παραλία.
• Θεωρώ ανέξοδο λαϊκισμό τις απόψεις « ας γίνουν πρώτα οι δρόμοι.. .», « που να το αφήσουμε αφού δεν έχει πάρκιγκ », « θα το πάρω το πρωί... », « τα αυτοκίνητα τώρα είναι καλύτερα ...», « ας κάνουν πρώτα δρόμους και μετά.. .», « να φροντίσει το κράτος...», «ξέρω το δρόμο που τον κάνω κάθε μέρα...»

Έχω ένα αυτοκίνητο, μοντέλο 1 990. Με χαρακτηρίζουν με τη λέξη που ξεκινάει με το γράμμα «Μ».

Επιλογές περιήγησης: Αρθρα του καθ. κ. Θεόδωρου Χατζηπαντελή >  Aρθρα στο Έθνος