Τέλη Δεκεμβρίου θα συζητηθεί ο νέος προϋπολογισμός. Ακούω μέρες τώρα κυρίως την αναφορά ότι αντιστοιχεί στον καθένα μας ένα ποσό 1 500€ για τη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτό είναι το 50% των δαπανών του προϋπολογισμού (αν εξαιρέσουμε τις στρατιωτικές –συγνώμη τις αμυντικές- δαπάνες). Τελικά δηλαδή αντιστοιχούν στον καθένα μας 3000€ για τη λειτουργία του κράτους.

Δηλαδή, για την εκπαίδευση, την υγεία τη δημόσια ασφάλεια, την κοινωνική πρόνοια, τη δικαιοσύνη, τις μεταφορές, την εφορία κ.λ..π. Είναι άραγε πολλά ή λίγα;

Κατά μερικούς είναι πολλά. Προφανώς, δεν γνωρίζουν ότι μόνο ένα ιδιωτικό σχολείο θέλει γύρω στις 4000€ το χρόνο. Μια ιδιωτική ασφάλιση σε νοσοκομειακού τύπου ιδρύματα κάποιο ποσό. Οι ιδιωτικές εταιρείες αστυνόμευσης κάποιο ποσό.

Έτσι οι 3000 ευρώ κατά άτομο είναι λίγα. Λίγα για να εξασφαλιστεί η στοιχειώδης ποιότητα των κρατικών υπηρεσιών. Τι πρέπει να γίνει;

Υπάρχουν φυσικά δύο κύριες λογικές.

Η πρώτη θέλει όποιον χρησιμοποιεί κάποια υπηρεσία να πληρώνει για αυτήν. Όποιος δηλαδή πρέπει να στείλει το παιδί του σχολείο πρέπει να πληρώσει για αυτό. Όποιος χρειάζεται κοινωνική ασφάλιση να πληρώσει. Όποιος χρειάζεται ιατρική περίθαλψη να πληρώσει. Όποιος χρειάζεται αστυνόμευση να πληρώσει. Όποιος χρειάζεται δρόμους, πλατείες, παιδικούς σταθμούς... Έτσι και οι φόροι θα είναι λιγότεροι και οι υπηρεσίες θα ελέγχονται από όσους τις χρησιμοποιούν . Η ζούγκλα της ελεύθερης αγοράς. Όποιος δεν έχει δεν θα στέλνει το παιδί του σχολείο. Δεν θα πηγαίνει στο νοσοκομείο. Δεν θα μπορεί να πάρει σύνταξη.

Η δεύτερη θέλει το κράτος να παρεμβαίνει σε όλα. Να φροντίζει για την εκπαίδευση, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την εγκληματικότητα ... Άλλωστε όλες οι έρευνες στην Ελλάδα απαιτούν από την κυβέρνηση να ασχοληθεί με τα θέματα και να παράσχει υπηρεσίες ανώτερης ποιότητας. Να λύσει τα προβλήματα συμπεριφοράς και τη νοοτροπία ιδιοκτήτη που έχουν οι εργαζόμενοι σε αυτές τις υπηρεσίες, να αυξήσει τους πόρους, να φτιάξει υποδομές... Και όλα αυτά με 3000€ το χρόνο το άτομο. Θαύμα, θαυμάτων.

Τι μπορεί να συμβεί; Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν γίνεται πλέον να υπάρχουν δάνεια και επιπλέον χρήμα. Πρέπει να υπάρξει ανακατανομή του προϋπολογισμού ή πρέπει να αυξηθεί το ποσό που εισπράττεται. Δεν γίνονται όλα. Δεν μπορεί να γίνει το θαύμα του πολλαπλασιασμού που έγινε στο γάμο στην Κανά.

Για να έχει π.χ. περισσότερα χρήματα η παιδεία πρέπει να έχει λιγότερα η άμυνα ή η υγεία, για να έχει λιγότερα η δικαιοσύνη πρέπει να έχει λιγότερα η παιδεία ή η άμυνα ή οι οικονομικές υπηρεσίες. Για να λειτουργεί το κράτος πρέπει να έχει υπαλλήλους. Αν πρέπει να μειώσει τις δαπάνες πρέπει να μειώσει τον αριθμό υπαλλήλων χειροτερεύοντας τις υπηρεσίες του ή να αναθέσει μέρος των υπηρεσιών του στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Ή πρέπει να αυξηθούν τα ποσά που εισπράττονται. Να συλληφθεί φορολογητέα ύλη. Εκτός από το αυτονόητο της «ανάπτυξης» και της αύξησης του Α.Ε.Π, μόνο μια λύση υπάρχει. Να γενικευτεί το «πόθεν έσχες». Ώστε το παράνομο χρήμα να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Οι τολμηρές πρωτοβουλίες οδηγούν στη συναίνεση. Η συναίνεση με την «κατάσταση» οδηγεί στην ακινησία. Το φακελάκι, η μίζα, το χρήμα από δευτερογενή εισοδήματα χωρίς απόδειξη που αποδεικνύει και τρέφει τη διαφθορά δεν πρέπει να νομιμοποιείται. Είναι άραγε ηλίθιοι οι κουτούφραγκοι που θέλουν κάθε συναλλαγή να αποδεικνύεται; Κάθε μεγάλη αγορά (αυτοκινήτου, ακινήτου, κ.λ.π) να γίνεται μέσω τράπεζας;

Και ακόμα πρέπει να υπάρξουν ουσιαστικές διαδικασίες κοινωνικού ελέγχου και κανόνες στις υπηρεσίες. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται το απαράδεκτο καθεστώς όπου όποιος δουλεύει σε ένα θεσμό θεωρεί το θεσμό ιδιοκτησία του . Προφανώς, δεν είναι δυνατό να επιτραπεί ένα καθεστώς αυθαιρεσίας και αυτοκρατορικής λογικής. Η ανυπαρξία κανόνων κάνει κανόνα την ανυπαρξία.

Επιλογές περιήγησης: Αρθρα του καθ. κ. Θεόδωρου Χατζηπαντελή >  Aρθρα στο Έθνος