Όταν ιδρύθηκαν -πιλοτικά- τα ΚΕΠ (Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών), σκέφτηκα ότι επιτέλους ο άνεμος του αυτονόητου άρχισε να φυσάει και εδώ. Θυμάμαι στην Αυστραλία το ΄86 ότι σχεδόν όλες τις συναλλαγές τις έκανες μέσω του Ταχυδρομείου. Έξυπνοι οι Αυστραλοί σκέφτηκαν ότι αφού παντού υπάρχει ένα Ταχυδρομείο δεν είναι ανάγκη να ιδρύουν υπηρεσίες παντού. Έτσι δεν υπήρχαν ανοιχτά στο κοινό γραφεία του Οργανισμού Ύδρευσης, του Οργανισμού Τηλεπικοινωνιών, του Οργανισμού Ηλεκτρισμού. Ότι ήθελες γινόταν μέσω του Ταχυδρομείου της γειτονιάς σου. Χάρηκα όταν ο Σταύρος Μπένος απαντώντας στο ζήτημα της έκδοσης διαβατηρίου είπε ότι με μια εξουσιοδότηση στο ΚΕΠ ο πολίτης απαλλάσσεται από την ταλαιπωρία να τρέχει από υπηρεσία σε υπηρεσία και προφανώς και οι υπηρεσίες απαλλάσσονται από την ανάγκη επαφής με τον πολίτη.

Στη φάση της πιλοτικής εφαρμογής θα έπρεπε να καταγραφούν και να μελετηθούν όλες οι πράξεις που μπορεί να γίνουν μέσω υπηρεσιών, να μετρηθεί πόσες θέσεις θα ελευθερωθούν από τις υπηρεσίες που δεν θα έπρεπε να έρχονται πλέον σε επαφή με τους πολίτες ώστε στη γενική πια εφαρμογή να σταματήσουν οι υπηρεσίες να δέχονται το κοινό, να διοχετεύσουν τους υπαλλήλους τους σε χρήσιμες ασχολίες -π.χ να μηχανογραφήσουν τα αρχεία τους- και να γλιτώσουμε έτσι χιλιάδες ώρες μετακινήσεων, αναμονής και ταλαιπωρίας. Παράλληλα θα έπρεπε να υπάρχουν ορατοί και μετρήσιμοι στόχοι. Θα έπρεπε για παράδειγμα να τοποθετηθεί χρονικά το τέλος της λειτουργίας για το κοινό της υπηρεσίας διαβατηρίων -μετά την απαραίτητη παράλληλη λειτουργία με τα ΚΕΠ-.

Μαζί με αυτό θα έπρεπε να υπάρξει μελέτη της χωροταξικής κατανομής των ΚΕΠ. Αφού θα γινόταν το κράτος στη γειτονιά θα έπρεπε να είναι στη γειτονιά. Όχι ένα στην πλατεία Αριστοτέλους για όλο το Δήμο Θεσσαλονίκης προκαλώντας χειρότερα προβλήματα από όσα προσπαθεί να λύσει εντείνοντας τις μετακινήσεις προς το κέντρο. Αυτονόητα θα έπρεπε να προκληθεί και συρρίκνωση του χώρου των υπηρεσιών. Λιγότερος χώρος, δηλαδή μικρότερο ενοίκιο και λειτουργικά έξοδα.

Και προοπτικά τι; Αν μας εξυπηρετεί στις συναλλαγές μας με το κράτος ένα γραφείο στη γειτονιά μας, γιατί πρέπει να είναι διάσπαρτες στο κέντρο της Αθήνας και των πόλεων όλες αυτές οι υπηρεσίες; Κανονικά θα έπρεπε στις παρυφές των πόλεων να μετακινηθούν όλες οι υπηρεσίες -Υπουργεία, Περιφέρειες, Νομαρχίες, Δήμοι- κρατώντας ένα μικρό γραφείο περισσότερο εθιμοτυπίας στο κέντρο της πόλης απελευθερώνοντας κτίρια «φιλέτα» στο κέντρο της κάθε πόλης εξοικονομώντας με αυτό τον τρόπο τα απαιτούμενα για να κτιστούν σύγχρονα και λειτουργικά κτίρια. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να «πεταχτεί» να ψωνίσει κάτι κανείς, να πάει για να ρυθμίσει κάποια δουλειά, να γράψει το παιδί στο φροντιστήριο και άλλες τέτοιες «κατακτήσεις» του κινήματος.

Μπορεί να μετακινηθεί υπηρεσίες από την Αθήνα αλλού; Όλα αυτά τα εφιαλτικά αρχικά να διασπαρθούν στην Ελλάδα ; Γιατί η ΔΕΗ να είναι στην Αθήνα; Δεν μπορεί να μετακινηθεί στην Κοζάνη; Γιατί ο ΟΣΕ να είναι στην Αθήνα; Δεν μπορεί να πάει στη Νάουσα; το ΚΕΠΥΟ στη Θήβα (γιατί άραγε είναι στην Αθήνα;), η ΕΣΥΕ στα Φάρσαλα (γιατί είναι στον Πειραιά;) η ΕΥΠ στη Σπάρτη, τα ΕΛΤΑ στην Τρίπολη; Πάλι αυτοί οι « φονιάδες των λαών » δείχνουν το δρόμο. Οι κεντρικές μεγάλες υπηρεσίες είναι διάσπαρτες στην Αμερική και όχι συγκεντρωμένες στον Πρωτεύουσα. Με τις εφαρμογές πληροφορικής και τα δίκτυα όπου και να είναι αν οι υπηρεσίες φτάνουν στον πολίτη στη γειτονιά του και δεν υπάρχει κανείς λόγος να συσσωρεύονται.

Αν λοιπόν το κράτος θέλει να προχωρήσει σε αποκέντρωση ας το κάνει το ίδιο πρώτα . Ο ιδιωτικός τομέας θα ακολουθήσει και θα χειροκροτήσει. Οι πολίτες θα συγκρατηθούν στον τόπο καταγωγής αφού οι υπηρεσίες θα αναβαθμιστούν και οι δυνατότητες τους θα διευρυνθούν. Η μεταφορά δραστηριοτήτων του Κράτους θα προκαλέσει και παράλληλες δραστηριότητες, ψυχαγωγία, ενέσεις ζωής στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Όταν φυσάει ο άνεμος της αλλαγής άλλοι χτίζουν τοίχους και άλλοι ανεμόμυλους.

Επιλογές περιήγησης: Αρθρα του καθ. κ. Θεόδωρου Χατζηπαντελή >  Aρθρα στο Έθνος